“Uw zoon moest even wennen, maar lijkt nu zijn draai te hebben gevonden.” Legt de docent uit. Hij is geboren beneden de rivieren, grootgebracht door stringente nonnen en daarna in Groningen blijven plakken dankzij de mooie ogen en de zoetgevooisde stem van een stadse deerne - inmiddels zijn vrouw. De moeder van het jongetje knikt. Zij herkent het beeld van haar kind, dat zich zo senang voelde op het dorpsschooltje waar hij basisonderwijs genoot en dat aanv ankelijk kopje-onder leek te gaan in de grote leerfabriek aan de rand van Groningen-stad. Bekaf was hij aan het einde van iedere middag, als hij na een terugreis van een uur de bus uit kwam sjokken en zijn immense, vele kilo`s wegende rugtas thuis meteen diende om te kiepen om voor elven zijn huiswerk te kunnen afronden. Om zes uur `s ochtends zou de wekker de nieuwe dag inluiden, waarin het Spartaanse ritueel zich onverbiddelijk herhalen zou. Inmiddels begreep de jongen dat het ook best een beetje minder arbeidsintensief kon. Hij doorgrondde het leven van de middelbare scholier. “Laatst ging uw zoon nog even onderuit tijdens een SO waarvoor hij een vier haalde, maar daar stond een zeven op een proefwerk tegenover. Gemiddeld staat hij een zes, dus dat cijfer voor het SO heeft geen schade opgeleverd.” Weer knikt de vrouw. “Dat is dus niet zo slim.”1 Zegt ze. De docent kantelt zijn hoofd een beetje en blijft haar aankijken. “Nou, uw zoon is schrander genoeg hoor. Een onvoldoende, dat kan een keer gebeuren.” Reageert hij. De moeder is het met hem eens. “Nee, het is net wat ik zeg. Dat is niet zo slim.” Beaamt ze. De docent kijkt haar aan en begrijpt niets van dit onderkoelde, harde oordeel.