Er kwam een auto met een paardentrailer het erf op rijden. We vielen stil en keken vol belangstelling. Niet naar de auto, niet naar de chauffeur, maar naar de trailer. Specifieker: naar het fragment van de pony; het stukje dat we boven de gesloten laadklep konden ontwaren. Vooralsnog waren het niet meer dan twee gespitste oren.

Onze families zaten samen in de paardenweiderij en de jongen en ik mochten kijken hoe de enterhengstjes, net een winter bij hun moeders vandaan, hun eerste stappen gingen zetten in de percelen die ze in het voorjaar betraden en die ze tot ver in het najaar zouden begrazen. De dieren waren aanvankelijk onwennig en onstuimig, maar na een ochtendje hardhoevig rangorde bepalen zouden ze gezworen kameraden worden en elkaar onvoorwaardelijk steunen in deze pseudoprairie – een soort diensttijd voor jonge paarden. Bij de auto`s zouden we dadelijk goed zicht hebben op het naderende spektakel en liepen we weinig kans onder de hoef te worden gelopen.

Nu stapte de chauffeur uit de auto en letten we voor eventjes niet meer alleen op het gestommel en het nerveuze gehinnik van de jonge hengst in de wagen. De man die uit de auto kwam en op ons toe liep, meneer Sipma geheten, zei iets als: ‘Goiemörgen, jonkgoud.’

Ik zei in het Gronings goedemorgen terug, maar de jongen met wie ik tot zo-even had staan praten deed iets anders. Hij zei niet iets als ‘Goiemörgen, meneer Sipmoa, hou is t mit meneer Sipmoa?’, maar stak zijn hand op, zoals hij dat zijn vader en grootvader ettelijke malen had zien doen. Eerst de rechterhand en daarna, uiteindelijk, de rechterwijsvinger. Hij riep daarbij: ‘Sip-ma!’, met een hevige beklemtoning van de laatste lettergreep. In het noorden van het land, met name in Groningen, volstaat dat als groet: het scanderen van de achternaam van degene die je een goede dag wenst, het liefst met een knikje of een opgeheven hand. Minimalistisch als we zijn, gaan we ons boven die polderwind uit niet wagen aan dweperige volzinnen.

Iets vervreemdend was in dezen wel de context: het zijn aanzienlijk vaker mannen van een zekere rijping die op deze Groningse manier groeten dan vrouwen en kinderen. Terwijl meneer Sipma op zoek ging naar een volwassene, één van de vaders die bij de ingang van de zomerweide een shagje stonden te draaien, vervolgden wij ons gesprek. ‘Wie van the A-team vind jij het leukst?’