De oosterlingen vinden dat een raam 'los' moet wanneer het binnen te benauwd wordt, westerlingen zien 'zijn eigen' als legitieme wederkerende voornaamwoorden, in sommige streken van Friesland wordt er in de spreektaal als stopwoordje 'zie?' gezegd, in andere 'hi?' en elders in de provincie wordt er veelvuldig 'nou?' aan zinnen toegevoegd.

Een disgenoot merkte op het merkwaardig te vinden hoe veel Groningers zich voorstellen als 'Ik ben Koos/ Bep/ Francijntje, hoor!' Wat deed dat woord ‘hoor’ daar? 'Ik was geenszins van plan het tegendeel te beweren, hoor!', was haar inwendige reactie. Het is me inderdaad al vaak ter ore gekomen. Eerder dacht ik iedere keer dat ik met een volwassene van doen had , dat ik die ik als jongere bij wijze van privilege bij de voornaam mocht aanspreken ('Je hoeft geen mevrouw Atsinga te zeggen, noem me maar Carla, hoor' en dan Gronings-economisch afgekort). Inmiddels is dat jongerenvoorrecht niet langer relevant, terwijl het nog steeds tegen me gezegd wordt.

Mij doet het denken aan de film Wayne’s World 2, waarin twee rocknerds vanuit hun kelder een televisieprogramma presenteren/ vlogs avant la lettre opnemen. De ene nerd, die in de film Garth heet en in het echt Dana Carvey (Carvey is niet alleen acteur, maar ook een aardige drummer, wat de film een soort droste-effect verschaft), slaat tot zijn eigen grote verrassing (en die van ieder ander) een bloedmooie vriendin aan de haak - gespeeld door Kim Basinger. Al snel blijkt het hoofdmotief: ze wil haar man uit de weg laten ruimen en denkt in Garth de onnozele figuur te hebben getroffen die dat macabere klusje voor haar gaat klaren. De communicatie tussen de twee verloopt echter geenszins soepel. Op enig moment zegt zij: ‘I`m gonna be frank’ (eerlijk). Garth vermoedt een soort rollenspel, denkt dat zijn scharrel doet alsof ze plotseling Frank heet en reageert met: ‘Ok, can I still be Garth?’

Een andere mogelijke verklaring voor ‘hoor’ is wellicht de verstrooidheid van sommige Groningers. Thuis werd ik nog wel eens aangesproken met de naam van mijn zus. Of zelfs met de naam van de hond. In zo`n geval is het volstrekt plausibel: ‘Ik ben Ingeborg, hoor!’